Hanns Eisler
Ο Hanns Eisler είναι ίσως ο πραγματικός εκπρόσωπος της νέας γενιάς των μαθητών του Schönberg και, επιπλέον, ένας από τους πιο ταλαντούχους από όλους τους νέους συνθέτες. Γιος του φιλόσοφου Rudolf Eisler, ο Hanns γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1898 στη Λειψία και μετακόμισε ως παιδί στη Βιέννη. Από το 1919 έως το 1923 ήταν μαθητής του Schönberg.
Η συνθετική πλευρά του Eisler ήταν ήδη ευδιάκριτη στη βραβευμένη σονάτα του για πιάνο op. 1 και στο πολύπλευρο Piano Pieces op. 3. Από το 1925 και μετά, στο Βερολίνο, εκδηλώθηκε ξεκάθαρα στα έργα του. Στον κύκλο τραγουδιών του Zeitungs-Ausschnitte op. 11 που συνέθεσε εκεί, συνδύασε την αφοριστική τεχνική της Δεύτερης Βιεννέζικης Σχολής με θέματα από την καθημερινή ζωή της μητρόπολης.
Ο Eisler συνέθεσε έργα σε έναν αριθμό που ξεπερνά κατά πολύ τη δημιουργική παραγωγή δύο άλλων μαθητών του Schöenberg, του Alban Berg και του Anton Webern.
Όπως ο Paul Hindemith και ο Kurt Weill, έτσι και ο Eisler ξεπέρασε τα όρια των ειδών παραδοσιακής μουσικής. Συνέθεσε για χώρους εκτός των αιθουσών συναυλιών και πέτυχε ευρεία αναγνώριση με κομμάτια γραμμένα σε εντελώς νέες προοπτικές. Μεταξύ αυτών ήταν κομμάτια για πειραματικό κινηματογράφο και ραδιόφωνο, για θέατρο και καμπαρέ, αλλά και για παιδαγωγικούς σκοπούς, στα οποία αφιέρωσε ένα μέρος της ενέργειάς του, σε όλη του τη ζωή.
Οι νέες παρορμήσεις του Eisler για εξάσκηση στην παράσταση καθώς και η Διαλεκτική του Μουσικού Υλικού χαρακτηρίζουν τη μουσικολογική και παιδαγωγική του Wirken. Υπό αυτή την έννοια, το έργο του ως συνθέτης πολιτικά συνειδητοποιημένος, αντικατοπτρίστηκε θεωρητικά και φιλοσοφικά στο μεγάλο όγκο γραπτών του.
Στο προσκήνιο των συνθέσεων του Eisler βρίσκονται τα πολυάριθμα φωνητικά του έργα. Κυμαίνονται από μεγάλους κύκλους τραγουδιών (όπως το Hollywood Song Book, συγκρίσιμο με τους κύκλους τραγουδιών των Schubert, Schumann, Brahms και Wolf), μέχρι συνθέσεις καμπαρέ.
Από καντάτες, ρεφρέν, Lehrstücke (πολιτικά διδακτικά κομμάτια), μέχρι ρέκβιεμ και φωνητική συμφωνία. Στην ορχηστρική μουσική, η ποικιλομορφία είναι επίσης συντριπτική. Η σονάτα για πιάνο ή το κουαρτέτο εγχόρδων είναι περισσότερο η εξαίρεση παρά ο κανόνας στις τυπικές μορφές του Eisler, στις οποίες η τέχνη και ο λειτουργισμός συνδυάζονται.
