Μια αξέχαστη βραδιά στην Εθνική Λυρική Σκηνή – Αλέκο – Ο πύργος του Κυανοπώγωνα
Δύο δυνατές όπερες, μια αξέχαστη νύχτα
Η χθεσινοβραδινή παράσταση 12/11/2024 “Ο πύργος του Κυανοπώγωνα” του Béla Bartók, ακολουθούμενη από το Αλέκο του Sergei Rachmaninoff, ήταν μια εκπληκτική εξερεύνηση του ανθρώπινου πάθους, του μυστηρίου και της τραγωδίας. Η επιλογή του προγράμματος έφερε σε επαφή δύο μονόπρακτες όπερες που ισορροπούν το σκοτάδι με την ομορφιά, χαρίζοντας στο κοινό ένα συναισθηματικό ταξίδι μέσα από τα ψυχολογικά βάθη του Bartók και τον ισχυρό, τραγικό ρομαντισμό του Rachmaninoff. Η βραδιά έγινε ακόμα πιο αξέχαστη από τις εκπληκτικές ερμηνείες της Βιολέττα Λούστα ως Ιουδίθ και της Μυρσίνης Μαργαρίτη ως Ζεμφίρα, οι οποίες έδωσαν εξαιρετικές αποχρώσεις στους ρόλους τους.
Το ξεκίνημα της βραδιάς με τον πύργο του Κυανοπώγωνα του Μπάρτοκ ήταν μια εμπνευσμένη επιλογή, δημιουργώντας μια τεταμένη και μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Η ερμηνεία της Βιολέττας Λούστα ως Ιουδίθ ήταν μαγευτική- η σοπράνο φωνή της διέσχιζε τη σκοτεινή ενορχήστρωση με σαφήνεια και με ένα βάθος συναισθήματος που ήταν απτό. Η ερμηνεία της Λούστα ως Ιουδίθ -μια γυναίκα τόσο αποφασισμένη όσο και ευάλωτη- ήταν λεπτή και συναρπαστική, κρατώντας την προσοχή του κοινού σε κάθε στροφή. Η φωνητική της δύναμη συνδυάστηκε με το εκφραστικό της εύρος, ζωντανεύοντας την ανυποχώρητη αποφασιστικότητα της Ιουδίθ να αποκαλύψει τα μυστικά πίσω από κάθε κλειδωμένη πόρτα στον πύργο του Κυανοπώγωνα.
Η σκηνοθεσία αποτύπωσε την ένταση της παράστασης με ατμοσφαιρικό φωτισμό και λιτό αλλά συμβολικό σκηνικό, ενισχύοντας την απόκοσμη και οικεία αίσθηση της όπερας. Κάθε πόρτα που άνοιγε η Ιουδίθ χαρακτηριζόταν από εντυπωσιακές αλλαγές στο φωτισμό και το χρώμα, παρασύροντας το κοινό ακόμη περισσότερο στον σκοτεινό, αινιγματικό κόσμο του Κυανοπώγωνα. Η ορχήστρα χειρίστηκε με λεπτότητα την πολύπλοκη παρτιτούρα του Μπάρτοκ, αποδίδοντας κάθε διαφωνία και κρεσέντο με ακρίβεια, αυξάνοντας την αγωνία μέχρι το ανατριχιαστικό τέλος της όπερας.
Στην συνέχεια της βραδιάς η Όπερα Αλέκο του Ραχμάνινοφ προσέφερε μια λυτρωτική έκβαση με τον έντονο, σαρωτικό ρομαντισμό του. Η ερμηνεία της Μυρσίνης Μαργαρίτη ως Ζεμφίρα ήταν μια πραγματική κορυφαία στιγμή, με τη φωνή της σοπράνο να ακτινοβολεί μια πυκνή ζεστασιά που ερχόταν σε όμορφη αντίθεση με τους πιο σκοτεινούς τόνους της προηγούμενης όπερας. Η Μυρσίνη Μαργαρίτη έφερε μια φλογερή ενέργεια και ανεξαρτησία στον ρόλο της Ζεμφίρα, αποτυπώνοντας την ελεύθερη φύση του χαρακτήρα με μια φωνή λυρική και ταυτόχρονα δυναμική. Η εκφραστική της ερμηνεία πρόσθεσε στρώματα συναισθήματος στις αλληλεπιδράσεις της με τον Αλέκο, μεταδίδοντας μια αγάπη παθιασμένη αλλά τελικά καταδικασμένη.
Η παραγωγή της όπερας Αλέκο ήταν μια οπτική και μουσική απόλαυση, με ένα μινιμαλιστικό αλλά επιβλητικό σκηνικό που τόνιζε τη νομαδική, αδάμαστη φύση του τσιγγάνικου καταυλισμού. Η πλούσια παρτιτούρα του Ραχμάνινοφ ζωντάνεψε από το συναισθηματικό παίξιμο της ορχήστρας, με τα σαρωτικά έγχορδα και τα βαθιά, ηχηρά πνευστά να προσθέτουν το τραγικό βάρος της ιστορίας. Η Μαργαρίτη και ανεξαιρέτως όλο το επιτελείο έδωσαν ζωή στους χαρακτήρες του Ραχμάνινοφ και το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό.
Ξεκινώντας με το εσωστρεφές *Ο πύργος του Κυανοπώγωνα του Bartók και κλείνοντας με το παθιασμένο Αλέκο, το πρόγραμμα δημιούργησε ένα δυναμικό ταξίδι από την ψυχολογική αγωνία στην οπερατική τραγωδία. Τόσο η Λούστα όσο και η Μαργαρίτη έδωσαν ερμηνείες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ- η Ιουδίθ της Λούστα ήταν συναρπαστική, ενώ η Ζεμφίρα της Μαργαρίτη έφερε μια φλογερή, μεστή παρουσία που κυριολεκτικά καθήλωσε το κοινό. Η βραδιά ανέδειξε την απίστευτη γκάμα αυτών των καλλιτεχνών και το αριστοτεχνικό όραμα της ομάδας παραγωγής, αναδεικνύοντας τις αντίθετες αλλά και συμπληρωματικές φύσεις αυτών των δύο οπερατικών διαμαντιών.
